Het zou wel eens tijd worden dat ik een recensie schrijf van 'Meneer Beerta' en 'Vuile handen', de eerste twee delen van Het Bureau van J.J. Voskuil. Ik ben immers al een jaar of 12 geleden aan de reeks begonnen... In mijn studententijd konden Voskuils beslommeringen over bureaucratie en kantoorpolitiek mij echter niet zo boeien. Met enkele jaren werkervaring achter de rug is dat inmiddels behoorlijk veranderd.
Hoe ga je om met je collega's? Mensen die je dagelijks vele uren ziet, maar die je nooit zelf zou uitkiezen om mee samen te werken? Hoofdpersoon Maarten Koning ziet zich hiermee geconfronteerd wanneer zijn oude docent Beerta hem vraagt om te komen werken bij Het Bureau. De dagelijkse beslommeringen, de strijd tussen verschillende afdelingen – het zal iedereen die wel eens op kantoor gewerkt heeft, bijzonder bekend voorkomen. Koning – hij heeft de grootst mogelijke moeite om zich "Maarten" te laten noemen door zijn collega's – is bikkelhard voor zichzelf. Een verkeerde opmerking naar een collega neemt hij zichzelf bijzonder kwalijk en dikwijls weet Koning zich geen houding te geven, wat hij zichzelf dan weer gaat verwijten.
'Meneer Beerta' begint in 1957 en de roman voelt zodoende hier en daar gedateerd aan. Een kantoor zonder computers of koffieautomaat? Collega's die elkaar uitsluitend bij de achternaam aanspreken, meneer Koning? Discussies tussen katholieken en socialisten? Voor lezers vandaag de dag moeilijk om voor te stellen. Vanwege het hoge autobiografische karakter – Voskuil baseerde zich op zijn eigen carrière bij het Meertens Instituut – is Het Bureau zodoende niet alleen een mooie roman, maar ook een mooi tijdsdocument.
Eigenlijk is het geen doen om per deel een recensie te schrijven, aangezien Het Bureau bedoeld is als één grote roman. Wellicht dat ik 'Plankton' en 'Het A.P. Beerta Instituut' dan ook weer gezamenlijk bespreek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!